فیلم علمی تخیلی عمارت توت فرنگی؛ مالیات دادن برای رویاها - نقد و بررسی سینما

به گزارش نقد و بررسی سینما، فیلم عمارت توت فرنگی با کارگردانی و بازی کنتاکر آدلی و آلبرت برنی، فیلمی تخیلی است که ماجرای آن در آینده ای نزدیک یعنی در سال 2035 اتفاق می افتد؛ زمانی که دولت رویا های مردم را بررسی می کند و بر اساس آن چیزی که در رویا دیده اند از آن ها مالیات می گیرد.

به گزارش نقد و بررسی سینما؛ جیمز پربل (با بازی آدلی) کارمندی است که مسئول بررسی رویا های ضبط شده است. او یک بار به خانۀ پیرزنی عجیب و غریب به نام آرابلا ایزادورا (پنی فولر) فرستاده می شود تا رویا های زندگی او را حسابرسی کند. اما این کار ساده ای نیست. بلا صد ها نوار وی اچ اس گرد و خاک گرفته دارد که شامل همۀ رویا های او می شوند. دیدن همۀ آن ها زمان زیادی می برد.

طولی نمی کشد که جیمز در عمق رویا های بلا گرفتار می شود. او شیفتۀ تصویر جوانی های بلا (گریس گلوویکی) می شود و با کمک این شخصیت رویایی، راز های شگفت انگیزی را کشف می کند که نگاه او به دنیا را دگرگون می کنند و زندگی اش را در معرض خطر قرار می دهند.

نیمۀ اول فیلم مثل یک قصۀ عاشقانۀ عجیب و رویاگونه است و نیمۀ دوم مثل یک مستند ضدسرمایه داری. به طور کلی فیلم فضای خلاقانه و منحصر به فردی دارد که آدم را در تخیلاتی شگفت انگیز شناور می کند و در رویا فرو می برد. خانۀ بلا تزئینات باشکوهی دارد و پر از تکنولوژی های قدیمی و خاطرات فراموش شده است.

صحنه هایی از فیلم که چشم انداز های درون رویا ها را به تصویر می کشند واقعا بهشتی از رنگ ها و چشم انداز های خیره کننده هستند. فیلمسازان برای از کار درآوردن این تصاویر از تکنیک های مختلف انیمیشن هم استفاده کرده اند. نوع توسعه ارتباط بین جیمز و بلا هم شیرین و جالب توجه است؛ جیمز دلباختۀ جوانی های بلا شده، اما نسبت به پیری او هم عاطفۀ گرمی دارد.

شخصیت پربل تا پیش از این ماجرا سرد و بی روح بوده؛ مثل یک چرخ دنده در ماشین نظام اداری. همین سردی و خشکی تضاد جالب و متوازنی را در نسبت با عناصر خیال انگیز فیلم به وجود آورده است.

پربل هرچقدر بیشتر در این دنیای رویایی پیش می رود، حقایق بیشتری را دربارۀ دست اندازی شیطانی دولت بر خیالات شبانۀ مردم می فهمد. از اینجا به بعد داستان شروع به مبهم شدن می کند و همه چیز در یک حالت انتزاعی و گیج کننده فرو می رود. البته این جریان سیال خیالات شگفت انگیز که به مدت سی دقیقه ادامه دارد، بسیار نشاط آور و مجذوب کننده است، اما احتمالا همۀ مخاطبان چنین احساسی نداشته باشند.

آن مخاطبانی که دوست دارند داستان را به شکل سر راست دنبال کنند و پایشان روی زمین باشد، ممکن است در هجوم این سیلاب تخیلاتی که بخش دوم فیلم را در بر گرفته احساس خوشایندی پیدا نکنند.

به هر حال با توجه به این که عمارت توت فرنگی فیلمی کم هزینه و بدون بازیگران ستاره است، تخیل خالص و محضی که سازندگان فیلم در آن جاری کرده اند واقعا ستایش برانگیز است. اگر کسی دنبال قاعده های معمول فیلم سازی باشد شاید زیاد با این فیلم ارتباط برقرار نکند، اما برای کسانی که آماده باشند از خیر قصه های سرراست بگذرند و خودشان را در حال و هوایی سوررئال و رویایی غرق کنند، این فیلم لذتبخش و گیرا و شگفت انگیز خواهد بود.

• کارگردانان و فیلمنامه نویسان: کنتاکر آدلی (Kentucker Audley)، آلبرت برنی (Albert Birney)
• بازیگران: کنتاکر آدلی، آلبرت برنی، پنی فولر (Penny Fuller)، گریس گلوویکی (Grace Glowicki)
• امتیاز: 6.5/10

منبع: weliveentertainment.com