مزارع مرجانی، راهکاری برای نجات مرجان ها هستند؟ - نقد و بررسی سینما

به گزارش نقد و بررسی سینما، ازآنجاکه تغییرات اقلیمی، ماهیگیری بیش ازحد و آلودگی جزو اصلی ترین عوامل نابودی صخره های مرجانی هستند، دو کارآفرین آمریکایی با ایجاد مزارع مرجانی قصد احیای آن ها را دارند.

کوشش ها برای نجات متنوع ترین زیست بوم های جهان وارد مرحله مهمی شده است. زیستگاه های دریایی و جنگل های ما در خط مقدم بزرگ ترین مشکل کره زمین، تغییرات اقلیمی، قرار دارند که تهدیدی برای گونه های زیادی از حیوانات و سلامتی نسل های آینده به شمار میرود و باید با آن مبارزه کرد.

جهان بیش از نیمی از صخره های مرجانی خود را به واسطه تغییرات اقلیمی، ماهیگیری بیش ازحد و آلودگی، در 30 سال گذشته از دست داده است. سفیدشدگی مرجان ها که دراثر افزایش دمای اقیانوس ها به وجود آمده، تا به امروز نیمی از دیواره بزرگ مرجانی استرالیا را نابود نموده است و طبق اعلام اداره ملی اقیانوسی و جوی ایالات متحده آمریکا، تا سال 2050 تقریباً کل مرجان های جهان درمعرض خطر نابودی خواهند بود.

بیابان زیرآب

دو کارآفرین محیط زیست آمریکایی در کوشش برای جلوگیری از این منظره هشداردهنده، اولین مزرعه تجاری مرجانی را روی خشکی در منطقه کارائیب افتتاح کردند. سم تایکر (Sam Teicher) و گاتور هالپرن (Gator Halpern)، هر دو 29 ساله هستند و در نزدیکی اقیانوس در آمریکا بزرگ شده اند و به علت علاقه مشترک شان به صخره های مرجانی در دانشکده مطالعات محیط زیست و جنگلداری ییل، به یکدیگر نزدیک شدند. آن ها هنگام کار در موریتیوس (Mauritius) از نزدیک شاهد مشکل گسترده تخریب مرجان ها بودند و سپس با مشارکت یکدیگر، استارتاپ Coral Vita را راه اندازی کردند که هدف آن احیای مرجان های سراسر جهان و یاری به آن ها برای سازگاری درمقابل تأثیرات تغییرات اقلیمی است. سم تایکر می گوید:

ازدست دادن مرجان های کل جهان، یک تراژدی اکولوژیکی و مالی - اجتماعی است. یک چهارم از زندگی دریایی و همین طور معاش میلیاردها نفر در سراسر جهان به صخره های مرجانی وابسته است.

آن ها پس از تأمین دو میلیون دلار برای استارتاپ خود، اولین مزرعه مرجانی جهان را ماه گذشته در گرند باهاما، شمالی ترین جزیره باهاما، افتتاح کردند، جایی که طبق گفته ماهیگیران، صخره های مرجانی محلی که در گذشته به شکل جنگل های زیرآب بودند، اکنون به صورت زمین های پاره سنگی تبدیل شده اند. تایکر می گوید:

ماهیگیران طوری این منطقه را توصیف می نمایند که انگار برای ماهیگیری به بیابانی در زیرآب می فرایند.

احیای مرجان های جهان

استارتاپ کورال ویتا از تکنیک موسوم به تکه تکه شدن خرد (micro-fragmentation) استفاده می نماید که شامل برداشتن تکه های مرجان از اقیانوس و خردکردن آن به قطعات بسیار ریز می گردد.

این تکنیک، رشد بافت را تحریک می نماید و باعث می گردد که تکه های ریز مرجانی با رشدی 50 برابر حدنرمال به کلون هایی در مزارع روی خشکی تبدیل و سپس مجدداً در اقیانوس کاشته شوند. تایکر و هالپرن معتقدند، با این روش نو که بیشتر روی احیای کلونی های مرجانی زیرآب متمرکز است، می توانند کوشش ها برای احیای مرجان ها را افزایش دهند. تایکر می گوید:

مزارع مرجانی سنتی نه تنها سرعت بسیار کمی دارند، بلکه محدودنماینده نیز هستند و فقط احیای مرجان هایی با رشد سریع را امکان پذیر می نمایند. گلخانه های مرجانی زیرآب کوشش می نمایند خود را نسبت به تخریب جهانی سازگار نمایند، هرچند که رویدادهایی نظیر طوفان ها، حوادث ماهیگیری و سفیدشدگی آن ها را تهدید می نماید.

کورال ویتا، یک کسب وکار تجاری است که خدمات احیای مرجا ن ها را به مشتریانی می فروشد که صنعت گردشگری ، شیلات و منفعت حفاظت ساحلی آن ها به مرجان ها وابسته است؛ نظیر دولت ها، گروه های حفاظت از محیط زیست و شرکت های بیمه. این دو کارآفرین قصد دارند در طرح آزمایشی خود در باهاما، 10 هزار تکه مرجانی از 10 گونه محلی را پرورش دهند، بااین حال امیدوارند که در آینده مزارع احیای بیشتری راه بیندازند و میلیون ها نوع مختلف مرجان از همه کشورهای دارای مرجان را پرورش داده و کلیه گونه های درحال نابودی را نجات دهند. تایکر می گوید:

مرجان ها و مردمی که زندگی شان به آن ها وابسته است، به یاری احتیاج دارند. مرجان ها علاوه بر تأمین امنیت غذایی، مانند یک مانع طبیعی در برابر طوفان ها عمل نموده و از وقوع سیل در منطقه ها ساحلی جلوگیری می نمایند.

طبق پژوهشی که اخیراً اجرا شده است، صخره های مرجانی سالانه از بیش از 18 هزار نفر مردم آمریکا دربرابر خطر سیل محافظت نموده و سودی به ارزش 1.8 میلیارد دلار را نصیب زیرساخت های این کشور می نمایند.

انعطاف پذیری اقلیمی

به گفته تایکر، تغییرات اقلیمی، بزرگ ترین خطری است که مرجان ها را تهدید می نماید. پژوهشی سال گذشته منتشر شد که نشان می داد سفیدشدگی توده های مرجانی نسبت به 40 سال گذشته، پنج برابر بیشتر شده است.

علاوه براین، سطح بالاتر دی اکسید کربن در اتمسفر نیز اقیانوس ها را اسیدی تر نموده و شرایطی را به وجود آورده که امکان رشد را از بیشتر مرجان ها گرفته است. این دو نفر با ایجاد شرایط گرم تر و اسیدی تر در مزارع خود میخواهد انعطاف پذیری مرجان ها را تقویت نمایند و به آن ها یاد دهند که دربرابر تأثیرات گرمایش جهانی سازگار شوند. گویهم بنس پراندی، یک زیست شناس دریایی است که می گوید:

شواهد حاکی از آن است که مرجان ها در دمای گرم تر، بهتر دچار تکه تکه شدن خرد می شوند. زمانی که این مرجان ها را درمعرض دمای گرم قرار می دهیم، عملکرد تکه تکه شدن آن ها بهتر از قبل می گردد. بااین حال، کشت مرجان ها در خشکی با محدودیت هایی همراه است، به عنوان مثال بسیار گران تمام می گردد و احتیاج به مراقبت زیادی دارد تا مرجان های کشت شده دراثر اتفاقات طبیعی ازبین نفرایند. احیای مرجان ها باید به موازات محافظت از آن ها انجام گردد. نه تنها باید مرجان ها را به دریاها برگردانیم، بلکه باید کل زیست بوم صخره های مرجانی را بازسازی کنیم.

تایکر هشدار می دهد:

بااینکه احیای مرجان ها، از آینده ای امیدوارنماینده برای مرجان ها حکایت دارد، اما راهکاری جادویی برای مشکل آن ها نیست. درواقع مهم ترین هدف ما باید حذف آلودگی، ماهیگیری بیش ازحد و کاهش انتشار گازهای گلخانه ای باشد که از عوامل اصلی نابودی مرجان ها هستند. ما می توانیم جنگل ها را دوباره پرورش دهیم، اما چه بهتر که از ابتدا درختان آن ها را قطع نکنیم. درواقع پیشگیری بهتر از درمان است.

نقش انسان ها در تخریب مرجان ها

صخره های مرجانی را به عنوان جنگل های دریا نیز می شناسند که علاوه بر زیبایی فوق العاده شان، حامی حیات وحش هستند و باعث تأمین غذا، شغل و حفاظت از منطقه ها ساحلی برای حدود 500 میلیون انسان می شوند. اما فعالیت های انسانی، بقای آن ها را به خطر انداخته است.

افزایش دما

انتشار گازهای گلخانه ای فراوری انسان، هوای اقیانوس ها را گرم تر نموده است. مرجان ها در آب های گرم تر پوشش جلبکی خود را از دست می دهند و به اصلاح سفید می شوند. مرجان سفیدشده هنوز نمرده است، اما بدون جلبک در نهایت ازبین خواهد رفت.

ماهیگیری بیش ازحد

ساکنان موجود در صخره های مرجانی، اولین خط دفاعی این صخره ها هستند. ماهی ها از موجوداتی تغذیه می نمایند که مرجان ها را می خورند، خرچنگ ها و میگوها نیز از عضو گازانبری خود برای دفاع از خانه مرجانی خود استفاده می نمایند. علاوه براین، ماهی ها با خوردن جلبک ها و علف های دریایی مانع از رشد بیش ازحد آن ها می شوند. ماهیگیری بیش ازاندازه می تواند این زیست بوم را مختل نموده و مرجان ها را نسبت به شکارچیان آسیب پذیر کند. لنگرانداختن قایق ها نیز می تواند به آن ها آسیب بزند.

گونه های تهاجمی

طی 25 سال گذشته، خروس ماهی (معروف به شیرماهی) که بومی منطقه هند - آرام بود، در منطقه ها ساحلی اقیانوس اطلس تشکیل کلونی داده است. گفته می گردد، افرادی که این ماهی ها را دیگر در آکواریوم های خود نمی خواستند، در اقیانوس اطلس رها نموده اند. ازآنجاکه تعداد شکارچیان این ماهی ها در اقیانوس اطلس کمتر است، جمعیت این گونه ها به سرعت روبه افزایش است. آن ها می توانند جانوران بومی صخره های مرجانی را بخورند و گوی سبقت را از سایر شکارچیان بربایند. ماهی های آکواریومی که در دریا ریخته می شوند، کشتاب ورزی (آبزی پروری) و قایق های ماهیگیری می توانند به صورت ناخواسته باعث هجوم گونه های تهاجمی به محیط مرجان ها شوند.

اسیدی شدن اقیانوس ها

آب دریاها با جذب دی اکسید کربن، اسیدی تر می گردد. مرجان ها نیز مشابه سایر گونه های دریایی با اسکلت خود که از کربنات کلسیم تشکیل شده است، از خود محافظت می نمایند. هرچه آب اسیدی تر باشد، ساخت اسکلت نو برای مرجان ها دشوارتر می گردد و حتی می تواند به نابودی اسکلت های موجود نیز بی انجامد.

آلودگی

آلودگی نفتی، فاضلاب ها و آفت کش ها می توانند نظم زیست بوم صخره های مرجانی را به هم بزنند. پژوهشگران دانشگاه کوئینزلند استرالیا دریافته اند که وقتی مرجان ها به مدت طولانی درمعرض آلودگی های شیمیایی قرار می گیرند، انعطاف پذیری شان نسبت به تنش های دیگری نظیر دمای بالاتر آب واسیدی شدن اقیانوس احتمالاً کاهش می یابد.