دانش آموزان و معلمان، درگیر افسردگی پنهان - نقد و بررسی سینما

به گزارش نقد و بررسی سینما، از نظر تربیتی هم یک افسردگی پنهان رخ داده است. افسردگی پنهان اول برای خانواده ها است. دانش آموز، پدر و مادر هر سه افسرده شدند ... یک افسردگی پنهان هم برای معلمان رخ داده است؛ چرا که معلمان نشاط و شادابی شان در مواجهه با دانش آموزان است.

به گزارش نقد و بررسی سینما، روزنامه ایران نوشت: برنامه مدارس برای آموزش های حضوری چیست؟ این سؤال پرتکرار این روزهای خانواده های دانش آموزانی است که هنوز نمی دانند که برنامه آموزشی سال تحصیلی فرزندان شان چگونه است. مدیران آموزش و پرورش بارها اعلام کردند که آموزش از آبان ماه حضوری خواهد شد و درهای مدارس هم بعد از یک سال و نیم بسته ماندن به روی دانش آموزان باز می گردد. در کنار این صحبت ها این خانواده ها هستند که همچنان نگرانند و این سؤال را می پرسند که آیا کرونا دلتا خطری برای دانش آموزان شان ندارد یا مدارس به امکانات بهداشتی برای شرایط کرونایی مجهز شده است؟ سؤالاتی که مهدی نوید ادهم، مشاور وزیر آموزش و پرورش به آن پاسخ می دهد:

یکی از موضوعات مهم این روزها بحث تحصیل حضوری یا مجازی دانش آموزان است. وزارت آموزش و پرورش اعلام نموده است که از آبان سال جاری درهای مدارس روی دانش آموزان باز خواهد شد. شما در شورای آموزش و پرورش به چه نتایجی در ارتباط با بازگشایی مدارس و آموزش حضوری دانش آموزان رسیده اید؟

موضوع خانه نشینی یک ساله دانش آموزان را از زوایای مختلف آنالیز کردیم. وقتی از منظر کارکرد مدرسه به این موضوع نگاه می کنیم، بازگشایی مدارس برای ما به شدت لازم است. کارکرد مدرسه فقط در آموزش، انتقال معلومات و محفوظات به دانش آموز نیست. اگر تصور این باشد که در مدرسه دانش آموز کتاب های درسی را می خواند و معلم فقط محتوای کتاب های درسی را به دانش آموزان انتقال می دهد، در این شرایط سؤال پیش می آید چرا باید در دوران کرونا دانش آموز لزوماً به مدرسه برود؛ آن هم در صورتی که مدارس می توانند به وسیله شبکه شاد، تلویزیون و فضای مجازی این آموزش را منتقل نمایند. برای همین ما کارکرد مدرسه را فراتر از خود [انتقال] دانش و معلومات می بینیم و به مفهوم دقیق کلمه باید به تربیت بچه ها هم بیندیشیم. همان تعریفی که سند تحول بنیادین از تعلیم و تربیت دارد، فراهم کردن زمینه رشد و شکوفایی استعدادهای دانش آموزان در همه حوزه ها است. درس دادن و درس خواندن به این معنا نیست که فقط کتاب را دانش آموزان یاد بگیرند. یادگیری با روش های مختلف انجام می گردد و از این منظر دانش آموزان حتماً باید در مدرسه باشند. خانواده ها دقت نمایند که روابط اجتماعی در مدرسه اتفاق می افتد. دانش آموز رابطه اجتماعی را در ارتباط با خواهر و برادرش یاد نمی گیرد. صبوری کردن، تحمل دیگران، گفت وگو، ارتباطات اجتماعی و مسئولیت اجتماعی فقط با حضور در مدرسه برای دانش آموز رقم می خورد.

پس شما هم موافق انتها یک سال و نیم خانه نشینی دانش آموزان هستید. البته خانواده ها هم از این شرایط خسته شده اند و می گویند آموزش مجازی باعث افت تحصیلی دانش آموزان شان شده است. آیا در آنالیز ها به این موضوع رسیده اید؟

دو تعبیر را در این ایام به کار برده ام. یک شواهد مختلف وجود دارد که نشان می دهد یک بی سوادی پنهان رخ داده است. بچه ها درس خواندند و امتحان هم گرفتیم اما یادگیری آنچنان که باید و شاید اتفاق نیفتاده است. بیشتر دانش آموزان افت تحصیلی داشتند و عده ای از دانش آموزان هم از چرخه تحصیل خارج شدند. بعضی از دانش آموزان نتوانستند از شاد و برنامه های تلویزیونی استفاده نمایند. از درسنامه ها هم استفاده نکردند. این فقط مخصوص کشور ما نیست. آموزش و پرورش از نظر کمی و کیفی آسیب دیده است و آموزش ها عمق نداشته. لذا ما می گوییم بی سوادی پنهان در بین دانش آموزان داریم. از نظر تربیتی هم یک افسردگی پنهان رخ داده است. افسردگی پنهان اول برای خانواده ها است. دانش آموز، پدر و مادر هر سه افسرده شدند. خانواده ها به شدت مراقبت کردند تا دانش آموزان در محیط های جمعی و عمومی حضور پیدا ننمایند و آنها هم از صبح تا غروب در خانه بودند. همین موضوع خستگی پنهانی را برای دانش آموز و پدر و مادر به وجود آورد و شادی و نشاط را از آنها گرفته است. یک افسردگی پنهان هم برای معلمان رخ داده است؛ چرا که معلمان نشاط و شادابی شان در مواجهه با دانش آموزان است. آموزش برای معلم چهره به چهره است. معلم وقتی احساس کند دانش آموز مطلب را یاد گرفته است و این یادگیری را در چهره او ببیند، سر ذوق می آید. آنجاست که فکر می نماید زحماتش به بار نشسته است. در دوران کرونا این ارتباط قطع شد. معلمان با موبایل و تبلت در ارتباط بودند. لذا روابط انسانی به حداقل رسید و آن حس شادابی که با تماشا نشاط دانش آموز به معلم دست می دهد، با تماشا روی صفحه موبایل و لپ تاپ به دست نمی آید، لذا معلم هم خسته شده و دچار افسردگی پنهان است.

خانواده ها نگرانی دارند و می گویند کرونا دلتا بچه ها را هم درگیر می نماید. چگونه می توانیم در این شرایط دانش آموزان را راهی مدرسه کنیم. آیا وزارتخانه تمهیداتی در نظر گرفته است که چگونه دانش آموزان در کلاس درس حاضر شوند؟

با خیزی که دولت برداشته است و شتابی که در واکسیناسیون به وجود آمده است، امیدواریم بتوانیم در آبان ماه درهای مدارس را باز کنیم. البته این آموزش ها با رعایت پروتکل های بهداشتی و فاصله گذاری اجتماعی است. باید پدرها و مادرها همراهی نمایند تا دانش آموزان به مدرسه بیایند. ما در نظرسنجی هایی که از خانواده ها داشتیم، به این نتیجه رسیدیم که این آمادگی در خانواده ها وجود ندارد. خانواده ها بدانند که در شیوه نامه های بازگشایی اصول بهداشتی را در دستور کار قرار دادیم. مثلاً کلاس درس نباید پرجمعیت باشد. تعداد دانش آموزان را تعیین کردیم. فاصله میز و جایگاه ها یک و نیم متر تا دو متر خواهد بود. مواد ضدعفونی نماینده در مدارس باید وجود داشته باشد. اینها را سعی کردیم تهیه کنیم. اگر خانواده ها همراهی نمایند.

چرا درباره بازگشایی ها وزارت آموزش و پرورش زودتر اطلاع رسانی ننموده است؟ چرا مدیران مدارس درباره حضور دانش آموزان در مدرسه با خانواده ها حرف نمی زنند؟ هم اکنون پدرها و مادرها فکر می نمایند که دانش آموزان شان به مدرسه می آیند با کلاس های شلوغ و زنگ سرگرمی و آن هیاهوی مدرسه روبه رو هستند. مردم دقیقاً نمی دانند که برنامه آموزش و پرورش چیست؟

آموزش و پرورش آرام آرام و با فاصله اجتماعی مدارس را باز می نماید. البته این نگرانی خانواده ها نیست. مدیران، معلمان و مسئولان آموزش و پرورش دغدغه سلامت بچه ها را دارند. ما پروتکل های ستاد کرونا را اجرایی می کنیم و سعی می کنیم محیط را آماده کنیم. به هیچ وجه هیچ دستورالعملی نداشتیم و نداریم که مثل سابق شنبه صبح ساعت 8 همه بچه ها به مدرسه بیایند. همزمان سر صف باشند و همزمان هم از آن راهروهای تنگ و تاریک مدرسه به سمت کلاس حرکت نمایند. به هیچ وجه این سیاست ما نیست. حداقل دانش آموز باید در مدرسه باشد. در روزهای فرد و زوج دانش آموزان تقسیم می شوند یک عده در ساعت 8 تا 10 به مدرسه می فرایند بعضی ها هم از ساعت 10 تا 12. این برنامه هم برای این است که درهای مدارس باز باشد.